31 oktober 2014 - Neem de Tijd!

Ik heb sinds kort weer een nieuw motto...."Tussen nu en morgen ligt nog een hele tijd".  Het is een uitspraak van Goethe en ik zag 'm het op een kaartje in de Flow. Aangezien ik, als een door de wol geverfde ex-multitasker, behoorlijke neigingen tot piekeren heb (over al die 100.000 dingen die ik denk nog te moeten doen tussen nu en nu) spreek ik deze zin inmiddels meerdere keren per dag uit, als een soort mantra. Ik word er echt rustiger van.....

Tijd is sowieso iets waar we een chronisch gebrek aan hebben. In diezelfde Flow (hét tijdschrift zonder haast) las ik een artikel over handelen in tijd in plaats van geld. Op Hourtopia.com kun je een toekomstig uur kopen en daarvoor in de plaats krijg je een speciaal Hourtopia bankbiljet en een officieel tijdsdocument. Maar je kunt ook een uur in het verleden kopen. Een uur dat voor jou heel belangrijk is geweest en je zo kunt koesteren. Je kunt het document ook cadeau geven, als je bijvoorbeeld zo'n speciaal moment met iemand gedeeld hebt. Blijkbaar zijn er veel mensen die het gevoel hebben dat ze tijd verloren hebben want de website wordt druk bezocht. Toch grappig als je je bedenkt dat tijd misschien wel het enige is waar juist iedereen gratis over kan beschikken. We doen vaak alsof tijd ons overkomt maar niets is minder waar, leert Hourtopia ons. De oude Grieken hadden twee tijdsvormen; chronis en kairos. Chronos staat voor chronolische meetbare tijd, kairos voor een onmisbare en intense tijd. Chronos gaat alleen over kwantiteit. En zo ben ik ook opgegroeid en opgevoed; leer te multitasken en verlies geen tijd!! Altijd je handen laten wapperen, en zo efficiënt mogelijk met je beschikbare tijd omgaan. Inmiddels heb ik wel geleerd dat de tijdsvorm kairos, wat gaat over kwaliteit, mij beter past. Ik word daar gelukkiger van en het lukt mij juist beter om met onverwachte situaties om te gaan door juist niet te multitasken maar bewust tijd (vrij) te maken. Zoals in situaties waarbij al het andere ineens moet wijken, zoals het moment dat mijn moeder door een herseninfarct getroffen werd, enige weken geleden. Vroeger voelde ik me trots als het me lukte alle ballen tegelijkertijd in de lucht te houden maar ik was met regelmaat zó overprikkeld dat ik letterlijk onder moest duiken om weer tot mezelf te komen. Nu koester ik de momenten, de bewuste tijd, zelfs al betekent dat dat ik me helemaal moet onderdompelen in mijn angst of verdriet. Ik weet inmiddels dat ik mezelf daarin niet verlies, althans niet lang. Het lukt me juist beter, na dat moment met 100% aandacht doorleefd en doorvoeld te hebben, weer tijd te maken voor andere zaken.

30 september 2014 - "Hout" toch op man!!

De afgelopen maanden heb ik regelmatig rond de tafel gezeten met ondernemers die duurzaamheid hoog in het vaandel hebben staan. Veelal vriendelijke en bevlogen mensen uit allerlei branches. Mensen waar ik me prettig bij voel of die zelfs tot mijn vriendenkring zouden kunnen behoren. En waarom? Omdat wij iets gemeen hebben. En dat voelt fijn. Was dat de reden om zoveel tijd en energie in dit persoonlijke contact te steken? Nee, als ik me persé fijn wil voelen, ga ik wel paardrijden :-). Goh, misschien moet ik deze kruistocht wel te paard doen! Is dat duurzamer dan mijn elektrische auto? Of krijgen wij dan weer discussies over paardenmest in de winkelstraat?

Dat klinkt wel een beetje cynisch hè, en dat klopt. Ik houd namelijk oprecht van alles wat groeit en bloeit en ik geloof ook dat alles onderling afhankelijk is en niets op zichzelf bestaat. Ik geloof ook dat we erg nonchalant met onze grondstoffen omgesprongen zijn en andere wegen moeten onderzoeken. Tegelijkertijd vind ik het ook ongelooflijk arrogant dat wij, mensen, denken te weten hoe het dan wél moet. Als je je er in verdiept, zoals ik dat graag doe, dan zie ik naast de Inconvenient Truth ook een Convenient Lie, bijna als yin en yang, naast elkaar bestaan. En dat is in zekere zin ook evenwicht.

Terug naar mijn zakelijke kruistocht en waarom dat het aan tafel zitten met gelijkgestemden niet altijd even fijn voelt maar wel noodzakelijk is. Wat mij namelijk opgevallen is, is dat veel mensen, met dezelfde duurzame intenties, van mening zijn dat alle geïmpregneerde hout gif is, dat wij alleen lokaal hout zouden moeten gebruiken en tropisch hardhout pertinent geboycot moet worden. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Waar is die mening op gebaseerd? Welke kennis heb je dan tot je genomen? Gegoogled? Of is het wie er het hardst roept in de media of wie het meeste geld op tafel legt? Het is toch nooit een kwestie van goed of fout? Het is een kwestie van good, beter, best. In iedere situatie, met ieder product of dienst, voor iedere persoon is het maatwerk. En wie bepaalt wat goed is? Dat bepaal je toch zeker zelf? Met gevoel én gezond verstand...toch?

Blijkbaar niet want het verbaast me niets dat ik vandaag in de Houtwereld een bericht las over het nieuwe boek van politiek journalist Thomas van Belzen. In zijn boek Duurzaamheidsoorlog beschrijft hij de geschiedenis van het falende duurzaamheidsbeleid. Ik ben echt reuze benieuwd naar de onthullende interviews met deskundigen, architecten, aannemers, toeleveranciers, lobbyisten, oud-ministers en oud-staatssecretarissen over het grote spanningsveld tussen milieu-ambities en financiële belangen. Niet om gelijk te krijgen of om een punt te maken maar om mensen wakker te schudden. Naast het politieke aspect en de financiële belangen, vind ik het tenenkrommend dat we elkaars producten veroordelen en elkaar overschreeuwen met keurmerken, duurzaamheidseisen en ingewikkelde en dure systemen verzinnen om het allemaal te waarborgen. En wát te waarborgen? Er is echt niemand meer die nog weet hoe het zit, laat staan dat het überhaupt nog gaat over het verbeteren van de wereld. En denk je dat de eind gebruiker nog weet of hij of zij een eerlijk product geleverd krijgt? "Hout" toch op man!!