 |
| Ik verschijn blijkbaar in allerlei vormen. |
En ik blijf maar roepen; niets voor mij, ik blijf liever op de achtergrond, het is buiten mijn comfort zone, blablabla. Hoeveel zelfhulpboeken moet je dan nog lezen om je pas na twee weken te realiseren dat het hier om weerstand gaat waar je wat mee moet. Van die trainer toentertijd heb ik enorm veel geleerd en wij betaalden hem er ook nog royaal voor. Nu wordt deze nominatie mij op een presenteerblaadje aangeboden en staat er een professioneel team achter met allemaal kundige, enthousiaste mensen die hun stinkende best doen om vijf bijzondere zakenvrouwen te portretteren en voor het voetlicht te brengen. En wat doe ik....ik schop er nog een beetje meer tegen aan...
"Wat heb je gedaan om deze nominatie te krijgen?", vroeg een journalist vorige week. "Niks!", zei ik nog. Hoezo niks, denk ik achteraf. Ruim 21 jaar hard werken binnen hetzelfde bedrijf, met veel passie en gedrevenheid maar ook met bloed, zweet en tranen, vallen en weer opstaan, goednieuws berichten maar ook vervelende exitgesprekken, natuurlijk en mensgericht maar ook streven naar een financiële gezonde bedrijfsvoering, commercieel scherp zijn, alert blijven op kansen. In mogelijkheden blijven denken als de wereld om je heen alleen uit moeilijkheden lijkt te bestaan. Kortom, als werkgever je nek uitsteken en iedere dag opnieuw proberen met weer een betere versie van jezelf aan de start te verschijnen. Dát is blijkbaar toch opgevallen. En laten we eerlijk zijn...het is ook niet "niks"...
Helder dus, zolang ik de credits niet kan aanvaarden, zullen mijn naasten ook een beetje lacherig blijven blijven doen over deze nominatie. Dat besef komt vrijdagavond rond middernacht. Met een suis in mijn oren en stalpoten stap ik in bed, na een avondje Back to the 80ies in Alcazar. Hele effectieve regressie therapie, blijkt... Want ja, ik ben diegene van die paarden, die op rubberlaarzen en met die gele foeilelijke wegwerkersjas (safety first) met haar honden door de polder loopt. En vrijdagavond bleek ik ook nog diegene te zijn die, misschien niet meer zo soepel in de heupen, maar wel na dertig jaar moeiteloos de songtekst van Paradise by the Dashboardlight oplepelt en mee gilt. Maar ik ben dus óók diegene die al bijna 22 jaar lang ziel en zaligheid legt in haar werk binnen het familiebedrijf. Ik verschijn blijkbaar in vele vormen ;-).
Dus terwijl ik afgelopen weken worstel, en diep door het stof ga tijdens de interviews om mijn persoonlijke visie op ondernemerschap te geven, merk ik dat ik probeer om mijzelf in één vormpje te gieten maar ik doe nog harder mijn best om mezelf achter het team te verschuilen. Natuurlijk doe je het met elkaar! Als dit het moment is (en zo gaat dat altijd als je uit je comfort zone klimt) om werkelijk weer wat te leren en te groeien in mijn eigen ontwikkeling, dan moet ik mijn weerstand laten varen. Ik roep altijd heel hard dat je er met liefde naar moet kijken. Laat ik dan vanaf vandaag eens met liefde naar mijzelf en mijn zakelijke inspanningen kijken. Dit is dus blijkbaar hét moment om de nominatie te aanvaarden en het dankbaar te omarmen.
Tijd dus om eens heerlijk te genieten van dit Zakenvrouw van de Hoeksche Waard avontuur!
P.s. ...en ja, ik ben ook diegene die de achterkant van de toiletpapier verpakking leest (uitspraak promotiefilmpje) omdat ik stik nieuwsgierig ben naar manipulatieve teksten waarin zoiets basaals als wc papier aangeprezen wordt, we het daardoor kopen en vaak nog bereid zijn er méér voor te betalen ook. Ik lees thuis dus alle verpakkingen...., beroepsdeformatie, zeg maar...;-).
